هر شخصی که محیط زیست را اشغال می کند برای خود دامنه و بردی دارد که در داخل آن به طور واقع بینانه برای دست یابی به تحصیلات و منابعی که وجود دارد سفر می کند.این دامنه به نوع و وسیله ی جابه جایی اقراد وابسته بوده و بدین طریق آستانه رفاه زیست محیطی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.
هنگامی که توسعه آستانه رفاه زیسا محیطی را افزایش می دهد ،باعث کاهش رفاه مردم از طریق از بین بردن دسترسی با لزوم طی مسافت بیشتر و مصرف منابع اضافی برای دسترسی به کیفیت ها و تحصیلاتی است که برای مردم با ارزش شناخته شدند .با توجه به کاهش منابع جهانی مصرف انرژی برای حمل و نقل باید کاهش یابد.محیط هایی که آستانه را فشرده تر و کوچک تر می کنند در راستای قراهم کردن رفاه گام بر میدارن.حتی اگر جا به جایی اشخاص و دامنه جابه جایی آن ها را محدود کنند.